Μπροστά στον Άγιο Δημήτριο. Αριστερά η Δέσποινα Χαλκιά - μητέρα της δωρήτριας - με την αδελφή της Άννα. Συλλογή Γραμματικού Ελένης και εγγονών Νικολάου Χαλκιά & Ελένης Φατσή (Νο 2).

Δύο γυναίκες στέκονται στο προσκήνιο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, που υπέστη σοβαρές ζημιές από την πυρκαγιά του 1917 και αργότερα αποκαταστάθηκε. Η αριστερή γυναίκα, η Δέσποινα Χαλκιά, φορά ανοιχτόχρωμο φόρεμα με φλοράλ μοτίβο και καπέλο, ενώ κρατά δερμάτινη τσάντα, χαρακτηριστικό αστικής κομψότητας της δεκαετίας του ’50. Δίπλα της, η αδελφή της Άννα, ντυμένη με σκουρόχρωμο φόρεμα και γυρισμένα μαλλιά, αποπνέει σοβαρότητα και απλότητα.

Η παρουσία αυτοκινήτου στο βάθος μαρτυρά το αστικό τοπίο και τον εκσυγχρονισμό της Θεσσαλονίκης, σε μια περίοδο που ο προσφυγικός πληθυσμός είχε ήδη ενσωματωθεί δυναμικά στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι της πόλης. Η εκκλησία, σύμβολο του συλλογικού θρησκευτικού και ιστορικού βιώματος, λειτουργεί ως σκηνικό μνήμης για τις προσφυγικές οικογένειες, όπως αυτή της οικογένειας Χαλκιά, διαφυλάσσοντας τις προσωπικές τους ιστορίες μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της αστικής ζωής της μεταπολεμικής Ελλάδας.